Dag 19: Wulingyuan

Volgens de slecht Engels sprekende medewerker van het hostel zouden we vanmorgen vanaf 06:30 in het restaurant kunnen ontbijten. We willen rond openingstijd bij de entree van het park zijn dus staan we rond 06:30 beneden in het restaurant. Het is er echter nog pikkedonker en niets of niemand te bekennen. Na een tijdje komt dezelfde medewerker, half slapend, naar ons toegelopen. We vragen hoe het nu zit met het ontbijt. Na wat moeite komen we erachter dat dit niet in het hostel is maar bij een restaurant een straat verderop. We kunnen bij het hostel een kaartje kopen en daar van het buffet gebruik maken. Prima, we gaan wel zien wat het is. Daar aangekomen blijkt het een Chinees buffet te zijn bestaande uit noodles en rijst. Wat ons betreft een wat heftig ontbijt maar goed we moeten toch iets eten. Na het ontbijt lopen we richting de ingang van het park. Hier kopen we een kaartje en sluiten achteraan in de rij aan om met de bus richting de ‘village’ te gaan. We zijn hier niet de enige toeristen! Niet dat we dat verwacht hadden maar man, man, man wat een mensen. Het is vanmorgen behoorlijk bewolkt en regenachtig. Terwijl het het gisteren toen we aankwamen zonnig en 28 graden was. Wat dat betreft wil het weer ons nog niet echt mee zitten. We hebben 2 opties; we kunnen het gebergte vanaf het bovenplateau bewonderen of vanuit het dal verkennen. We denken dat we er slim aan doen om vandaag het dal te verkennen. De bewolking hangt zo laag dat je waarschijnlijk boven weinig tot niets zal zien. We lopen eerst een vrij vlakke tocht, de Golden Whip Stream trail, van zo’n 7,5 km langs een beekje.

Het is een leuke toch met mooie bezienswaardigheden. Van de hordes mensen bij de ingang merk je hier gelukkig bijna niets. Door de hoge bomen om ons heen lopen we nog enigszins droog. Halverwege begint het echter toch wat harder te regenen en besluiten we toch maar onze poncho’s aan te trekken. We hebben ze tenslotte niet voor niets meegenomen. Na het einde van deze tocht besluiten we nog een tocht te lopen richting Huangshi Village, een gebergte van ruim 1000 meter met op de top meer dan 10 uitzicht platformen. De regen is inmiddels weer minder geworden dus de poncho’s kunnen uit. Het is een slopende tocht naar boven, bestaande uit 3878 tredes. (Hier kwamen we achteraf pas achter..)

Op het laatste stuk naar de top zitten behoorlijk wat apen. Variërend van groot tot klein. Wij proberen zoveel mogelijk afstand te houden en ze met rust te laten zodat we er gewoon voorbij kunnen. Maar natuurlijk heb je altijd een aantal ‘domme’ Chinezen die de 100 borden langs het pad niet hebben gelezen en de apen gaan voeren terwijl dit wordt afgeraden. Je merkt ook dat de apen hier agressiever van worden. We lopen maar snel door.

Na zo’n 1,5 uur komen we aan op de top. Onze kuiten, en wij, zijn blij dat we er zijn en even bij kunnen komen. Het uitzicht vanaf de top is wel spectaculair dus het is niet voor niks geweest. We lopen boven nog een rondje langs de diverse uitkijkpunten en besluiten met de kabelbaan naar beneden te gaan.

De kabelbaan is nog best spannend, het is behoorlijk hoog en hij gaat flink stijl naar benden. Het schiet wel lekker op want met een paar minuten staan we beneden. We willen vandaag zoveel mogelijk bezienswaardigheden in het dal bekijken zodat we morgen een dag op de top kunnen besteden. We lopen dan ook nog een wandeltocht en opnieuw gaat deze omhoog, zo’n 2500 treden. Na ongeveer een uurtje komen we aan op de top. Inmiddels voelen we onze kuiten behoorlijk. Met een shuttle bus rijden we een stukje verder richting de Bailong lift, een opvallend staaltje techniek. Langs 1 van de steile bergwanden is een 326 meter hoge lift gebouwd die ons in 1:32 van boven naar beneden brengt. Dankzij zijn hoogte heeft deze lift een plekje verdiend in het Guinese Book of Records. Dat willen we natuurlijk even meemaken. En het scheelt een behoorlijk tocht weer naar beneden. Vanaf boven hebben we een wijds uitzicht in de lift. Na ongeveer 1/3 komen we echter in de rots terecht in plaats van aan de buitenzijde. Dit is een beetje jammer want hierdoor zien we niets meer. Nou ja, het was toch leuk om even meegemaakt te hebben!

Beneden kunnen we weer op een shuttle bus stappen die ons terug brengt naar de ingang van het park. Het is inmiddels ook alweer 17:30 en het park sluit al over een uurtje. Wij houden het voor gezien voor vandaag. We hebben fantastische dingen gezien maar onze benen zijn op! We kunnen geen trappen meer zien! Helaas is onze kamer in het hostel op de 6e verdieping en moeten we opnieuw flink wat trappen op.. We ploffen op bed neer en gooien even de benen omhoog. We besluiten vandaag bij ‘de buren’ te gaan eten zodat we niet zo ver meer hoeven te lopen.