Dag 18: Wulingyuan

Op ons gemakje ontbijten we ‘s morgens en pakken we onze spullen weer. We lopen de 3km terug richting het busstation. Om 10:30 vertrekt onze bus richting Zhangjiajie. De rit duurt in totaal zo’n 3,5 uur. Onderweg rijden we langs kleine dorpjes en landerijen. Hoe meer we richting onze bestemming komen hoe bergachtiger het landschap wordt. Op Zhangjiajie aangekomen moeten we met een lokale bus nog een klein uurtje rijden richting Wulingyuan, onze eindbestemming voor de komende dagen. Voordat we verder reizen besluiten we om alvast onze treintickets voor de komende weken op te halen. Vanaf nu zullen we ons  voornamelijk per trein door China verplaatsen. De tickets hiervoor hadden we in Nederland al besteld en zouden we bij het eerste treinstation op kunnen halen.   We lopen het treinstation in maar hebben geen idee waar we deze op moeten halen. Het Chinees hebben we nog niet echt onder de knie. We zien een balie staan met daarop de tekst: ‘information desk for those who need help’. Perfect denken wij! Hier zal vast iemand Engels spreken. Maar opnieuw blijkt dit niet zo te zijn. De taal is en blijft een dingetje; wij spreken geen Chinees en zij geen woord Engels. Wel hebben de meeste Chinezen een vertaal app op hun telefoon. Op deze manier komen we er vaak wel weer uit. We worden doorverwezen naar een loket dat speciaal voor ons open gaat. In eerste instantie kijkt ze naar ons ophaal formulier alsof ze water ziet branden maar uiteindelijk begrijpt ze wat we willen en worden onze tickets geprint. Zo, die zijn binnen. Dat scheelt alvast heel veel tijd en gedoe op alle stations waar we nog gaan komen. Nu opzoek naar de juiste bus. Opnieuw met handen en voeten weten we die te vinden. Het is een oude, vieze, krakkemikkige bus maar hij brengt ons naar waar we zijn moeten. Het is alweer tegen de avond als we aankomen in Wulingyuan. We gaan opzoek naar ons hostel. Ook dit is even zoeken. Op ons boekingsformulier staat de Engelse benaming van het hostel terwijl op de gebouwen alleen Chinese namen vermeld staan. Gelukkig waren we zo slim om de boekingsformulieren ook in het Chinees mee te nemen. Aan de hand hiervan kunnen we het op straat vragen, vaak wordt er dan wel een kant op gewezen. Bij het hostel aangekomen is het 1 bouwput; het hostel blijkt wegens renovatie gesloten te zijn. Shit! En nu? Gelukkig hangt er een briefje dat we overgeboekt zijn naar een ander hostel. Opnieuw gaan we op zoek. Bij het ‘nieuwe’ hostel aangekomen checken we in en krijgen we alvast wat informatie over het naast gelegen natuur gebied. We doen nog een rondje door het centrumpje van Wulingyuan. Bij de plaatselijke supermarkt slaan we wat eten en drinken in om morgen mee te nemen als we gaan wandelen. Op het lokale marktje eten we wat. Buiten op straat, aan een eenvoudige houten tafel en plastic krukken, eten we onze rijst en noodles terwijl we alles wat op straat gebeurd aanschouwen. Naast ons staat een klein kraampje iets te bakken dat we al vaker hebben gezien en vooral geroken (het stinkt namelijk verschrikkelijk)! We proberen een gesprek met de man aan te gaan en te achterhalen wat hij aan het maken is. Op dit soort momenten is het jammer dat communiceren zo lastig is. Op deze manier kom je weinig te weten van de cultuur of het land. Uiteindelijk komen we er wel achter dat hij tofu aan het frituren is. Het is echter gitzwart dus wat er om de tofu heen zit blijft voor ons nog even een raadsel. Na het eten rusten we lekker wat uit en gaan we slapen. We willen morgen vroeg bij de ingang van het park staan om zo, hopelijk, de drukte een beetje voor te zijn.